Οι μαθητές της έκτης τάξη ετοίμασαν ομαδικές εργασίες για την διατροφή των αρχαίων Ελλήνων. Έμαθαν πολλά και ενδιαφέροντα για τις διατροφικές συνήθειες των Αρχαίων.
Τα σημαντικά φυτά στην Αρχαία Ελλάδα ήταν τα δημητριακά που πίστευαν ότι τους χάρισε η θεά Δήμητρα, η ελιά, δώρο της θεάς Αθηνάς και το αμπέλι δώρο, του θεού Διόνυσου. Δεν υπήρχαν πατάτες, ντομάτες , μελιτζάνες, πιπεριές, καλαμπόκι, ρύζι, ζάχαρη.
Το πρωινό τους ήταν ψωμί βουτηγμένο σε άκρατο οίνο, δηλαδή σε ανέρωτο κρασί, ακόμη έτρωγα καρύδια, αμύγδαλα, ξερά σύκα και κατσικίσιο γάλα. Το μεσημεριανό τους ήταν και αυτό λιτό. Το πλουσιότερο γεύμα της ημέρα ήταν το βραδινό τους.
Επίσης, έμαθαν ότι σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, πρώτος ο Ήφαιστος κατασκεύασε ένα εργαλείο με το οποίο έφτιαχνε «κορδόνια από ζύμη» και η λέξη «μακαρόνι» έχει καταγωγή από τα αρχαιοελληνικά «μακάρια», τα αποξηραμένα παρασκευάσματα από αλεύρι που άφηναν μαζί με λάδι και κρασί στους τάφους των νεκρών (των μακάρων) οι αρχαίοι Έλληνες.
Ακόμη, οι αρχαίοι Έλληνες είχαν τούρτα γενεθλίων, που την ονόμαζαν «άμμιλο». Οι αρχαίοι Έλληνες έκαναν μια τελετή, κατά την οποία έφερναν στο ναό της Αρτέμιδος ένα γλυκό στολισμένο με κεριά. Τα κεριά συμβόλιζαν τα αστέρια και το φεγγάρι, τα οποία συνδέονται με τη θεά του κυνηγιού. Τα κεριά άναβαν για να κάνουν το γλύκισμα να μοιάζει να φεγγοβολάει, σαν το φεγγάρι.
Ο λόγος που πρώτα έκαναν μια ευχή και μετά έσβηναν τα κεριά ήταν επειδή πίστευαν πως ο καπνός σε συνδυασμό με την κατάλληλο ευχή δελέαζε ένα είδος δαιμόνων το οποίο πλησίαζε νοερά τους εορταζόμενους και μετέφερε τις προσευχές τους στον ουράνιο κόσμο, και πιθανόν η σημερινή συνήθεια να κάνουμε μία ευχή πριν σβήσουμε τα κεράκια να προέρχεται από αυτήν τη δοξασία.
...και παίζω και μαθαίνω 